"Iets kleins volstaat". Dat is de titel van het boekje dat ik kortgeleden van uitgever Anderszins kreeg. Een boekje met gedichten die vooral gaan over ziekte en gezondheid. Of eigenlijk meer over onderwerpen en ervaringen die daar mee samen hangen. Het is geschreven door iemand die de zorgsector als psycholoog en als patiënt/cliënt/klant heeft meegemaakt. Hij is inmiddels overleden. Zijn naam: Eric van Loo.
Ik deed het boekje open en las:
AFSPRAAK
Als de zuster zegt dat ze om half tien komt
en ik zit om half tien vergeefs te wachten
wie heeft zich dan vergist?
Ooit knipte men de dag in uren
en galmden de klokken hun gelijk.
later volgden de minuten
en was het gedaan met de tijd.
De eerste treinen konden om drie uur uit A.
vertrekken en om half drie aankomen in U.
Einstein was nog niet geboren.
Geef mij een dag die als water stroomt
of hooguit de getijden volgt, veranderlijk
en onveranderlijk als de maan.
Een lichaam dat zijn hartslag volgt,
een licht en draaglijk bestaan.
Kortgeleden schreef ik een blog over ‘kleine dingetjes’. In diezelfde periode werd ik gevraagd om een workshopbijdrage over persoonsgerichte zorg te geven (op 15 november, Waardigheid en trots congres te Nieuwegein). Volgens mij is persoonsgerichte zorg in de kern: aandacht voor de kleine dingetjes, dus ik zei ja. Maar wat zijn ‘kleine dingetjes’, waarom zijn ze klein, hoe (her)ken je ze? In de workshop ga ik proberen, met de aanwezigen, een antwoord op deze vragen te formuleren. Zo mooi als Eric van Loo dit heeft gedaan, wordt die formulering vast niet. Dus is het toeval dat ik juist nu dit boekje krijg?
Lineke Verkooijen
AFSPRAAK
Als de zuster zegt dat ze om half tien komt
en ik zit om half tien vergeefs te wachten
wie heeft zich dan vergist?
Ooit knipte men de dag in uren
en galmden de klokken hun gelijk.
later volgden de minuten
en was het gedaan met de tijd.
De eerste treinen konden om drie uur uit A.
vertrekken en om half drie aankomen in U.
Einstein was nog niet geboren.
Geef mij een dag die als water stroomt
of hooguit de getijden volgt, veranderlijk
en onveranderlijk als de maan.
Een lichaam dat zijn hartslag volgt,
een licht en draaglijk bestaan.
Kortgeleden schreef ik een blog over ‘kleine dingetjes’. In diezelfde periode werd ik gevraagd om een workshopbijdrage over persoonsgerichte zorg te geven (op 15 november, Waardigheid en trots congres te Nieuwegein). Volgens mij is persoonsgerichte zorg in de kern: aandacht voor de kleine dingetjes, dus ik zei ja. Maar wat zijn ‘kleine dingetjes’, waarom zijn ze klein, hoe (her)ken je ze? In de workshop ga ik proberen, met de aanwezigen, een antwoord op deze vragen te formuleren. Zo mooi als Eric van Loo dit heeft gedaan, wordt die formulering vast niet. Dus is het toeval dat ik juist nu dit boekje krijg?
Lineke Verkooijen
